Τα άλυτα ζητήματα του παρελθόντος και η αγωνία για το μέλλον στέκονται, πολλές φορές, εμπόδια στο να ζούμε και να αντιλαμβανόμαστε το παρόν. Ξεχνάμε, όμως, οτι το παρόν είναι το μόνο που έχουμε. Το παρελθόν έχει φύγει και το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμα. Χάνοντας το παρόν δεν καταφέρνουμε να διατηρήσουμε την επίγνωση των συναισθημάτων, των σκέψεων και των συμπεριφορών μας. Παρασυρόμενοι από άγχη και φόβους του παρελθόντος και του μέλλοντος αποφεύγουμε την αξία της στιγμής.
Η εμπιστοσύνη αποτελεί απαραίτητο συστατικό μιας ουσιαστικής σχέσης. Για να καταφέρουμε να συνδεθουμε συναισθηματικά με άλλα άτομα απαιτείται να αναλάβουμε το ρίσκο που εμπεριέχεται στην έννοια της εμπιστοσύνης, καθώς σε κάθε ανθρώπινη σχέση υπάρχει η πιθανότητα να πληγωθούμε και να νιώσουμε προδομένοι. Αυτός ο φόβος μας αποτρέπει συχνά απο το να εκφράσουμε ελεύθερα τα συναισθήματα μας, να νιώσουμε, να δεθούμε , να […]
Μια κρίση πανικού βιώνεται με έντονα σωματικά συμπτώματα προκαλείται όμως, από έντονα ψυχολογικά αίτια. Η κρίση συμβαίνει όταν συσσωρεύονται στο άτομο συναισθήματα, τα οποία εμπεριέχουν το αίσθημα του άγχους και του φόβου. Αν μπορούσαμε να παρομοιάσουμε τον εαυτό μας με ένα μπαλόνι που το φουσκώνουμε με άγχος, πίεση, φόβους, δυσαρέσκεια, ενοχές, ανασφάλεια έρχεται κάποια στιγμή που το μπαλόνι σκάει, τα συναισθήματα σωματοποιούνται και εκδηλώνεται η κρίση πανικού. Το άτομο δεν κινδυνεύει από την εκδήλωση της κρίσης, όμως συχνά, τα συμπτώματα είναι ιδιαίτερα έντονα και δυσάρεστα, με αποτέλεσμα να παρατηρείται «φοβία αναμονής», δηλαδή αγωνία, φόβος και εγρήγορση για το ενδεχόμενο εμφάνισης μιας νέας κρίσης. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όταν αποφεύγονται μέρη ή συναναστροφές που μπορεί να πυροδοτήσουν μια κρίση, όταν το άτομο απομονώνεται ώστε να μη «γίνει ρεζίλι» αν αυτό συμβεί μπροστά σε άλλους και καταβάλλεται από έναν μόνιμο φόβο αναφερόμαστε σε διαταραχή πανικού και παρατηρείται δυσλειτουργία στην καθημερινότητα.
Καθημερινά καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις για θέματα που μας απασχολούν, άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο σημαντικά. Δραστηριότητες της καθημερινότητας, όπως το μεταφορικό μέσο που θα χρησιμοποιήσουμε, τα ρούχα που θα επιλέξουμε ή θέματα που καθορίζουν σε μεγαλύτερο βαθμό την εξέλιξή μας, όπως η επιλογή επαγγέλματος, συντρόφου κτλ. αποτελούν μερικά από τα διλήμματα που προκύπτουν στη πορεία της ζωής μας. Στη πρώτη περίπτωση τα πράγματα είναι πιο απλά, καθώς το κόστος της «λάθος» επιλογής είναι μικρό και πολλές φορές δεν το αντιλαμβανόμαστε. Όταν, όμως, πρόκειται για σημαντικότερες αποφάσεις αναλύουμε τις σκέψεις μας, προσπαθούμε να βρούμε την καταλληλότερη επιλογή, το συναίσθημα μπερδεύεται με τη λογική, αισθανόμαστε αβεβαιότητα, άγχος, φοβόμαστε μήπως το μετανιώσουμε και συχνά οδηγούμαστε σε στασιμότητα.
Το άγχος πηγάζει από το πρωταρχικό συναίσθημα του φόβου. Δημιουργείται όταν φοβόμαστε πως δεν θα πετύχουμε τους στόχους που θέσαμε, όταν φοβόμαστε ότι θα χάσουμε κάτι, ότι δεν θα είμαστε επιθυμητοί και αρεστοί από τους άλλους, ότι θα πληγωθούμε ή ότι θα χάσουμε τον έλεγχο του εαυτού και των πράξεων μας. Ανήκει στην κατηγορία των δυσάρεστων συναισθημάτων, αφού «καθρεφτίζεται» αρνητικά ακόμα και στο σώμα μας. Η καρδιά χτυπάει εντονότερα, το στομάχι σφίγγεται, τα χέρια ιδρώνουν, κουραζόμαστε εύκολα, είμαστε ανήσυχοι, υπερκινητικοί, αισθανόμαστε πονοκέφαλο, διαταράσσεται ο ύπνος και η διατροφή. Στην πραγματικότητα, όμως, κανένα συναίσθημα δεν είναι αρνητικό. Το στοιχείο που προκαλεί δυσφορία είναι η διαχείριση που κάνουμε στα συναισθήματά μας και ο βαθμός στον οποίο τα συναισθήματα έχουν επηρεάσει την ποιότητα της καθημερινότητάς μας.
Ο φόβος αποτελεί πρωταρχικό συναίσθημα του ανθρώπου. Αναπτύχθηκε για να τον προστατεύει από κινδύνους και απειλητικές καταστάσεις. Θα λέγαμε ότι ο άνθρωπος έχει γονιδιακά κωδικοποιημένους κάποιους βασικούς φόβους που σχετίζονται με το ένστικτο επιβίωσης και την εξέλιξή του, όπως για παράδειγμα το τσίμπημα του φιδιού που αποτελούσε θανάσιμο κίνδυνο. Είναι ένα δυσάρεστο συναίσθημα που αισθανόμαστε μπροστά σε μια πραγματική απειλή ή κίνδυνο, πρόκειται όμως για φυσική αντίδραση του οργανισμού. Πραγματοποιούνται σωματικές αντιδράσεις όπως αύξηση των καρδιακών παλμών, γρήγορη αναπνοή, τρέμουλο, σφίγγονται οι μυς, ανοίγουν τα μάτια και εντείνεται η προσοχή. Ο οργανισμός προετοιμάζεται για κατάσταση πάλης-φυγής. Με την απομάκρυνση της απειλής ο φόβος υποχωρεί.