Μπροστά σε ένα μικρό παιδί τα κυρίαρχα συναισθήματα του γονέα είναι εκείνα της αγάπης, της στοργής, της φροντίδας, της συμπάθειας, της χαράς. Με την ίδια ευκολία, όμως, τα συναισθήματα αυτά μπορούν να μετατραπούν στιγμιαία σε εκνευρισμό, ένταση, φωνές και σπασμένα νεύρα. Η χαρά και η γαλήνη που προκαλούν τα παιδικά χαμόγελα δίνουν τη θέση τους στη κούραση και την εξάντληση. Η ψυχραιμία χάνεται και λίγες στιγμές ηρεμίας φαίνονται ως η μόνη λύση. Κρίνει αυτή η εναλλαγή συναισθημάτων την ποιότητα του γονέα; Πότε συμβαίνουν όλα αυτά; Είναι φυσιολογικό να σκεφτόμαστε έτσι; Τι μπορούμε να κάνουμε;
Ετικέτα: παιδί
Κατηγορίες
Σχολική φοβία
Η Σχολική φοβία συγκαταλέγεται στις αγχώδεις διαταραχές και εκφράζεται με έντονο, παράλογο φόβο και άρνηση του παιδιού να πάει στο σχολείο. Συνήθως εμφανίζεται κατά την πρώτη επαφή του παιδιού με το σχολικό περιβάλλον, δηλαδή στον παιδικό σταθμό αλλά μπορεί να συνεχιστεί και αργότερα με αποκορύφωμα έκφρασής της στη Β΄ τάξη του Δημοτικού. Είναι χρήσιμο να διαχωρίσουμε τη σχολική φοβία από τους φυσιολογικούς φόβους που αισθάνεται το παιδί κατά την προσαρμογή του σε ένα καινούριο και άγνωστο περιβάλλον, όπως είναι το σχολείο. Οι φόβοι εκείνοι υποχωρούν μετά τις πρώτες εντυπώσεις, είτε εμφανίζονται μπροστά σε ένα πραγματικά φοβικό ερέθισμα όπως μπορεί να είναι η επιθετική συμπεριφορά άλλων παιδιών ή η υπερβολικά επικριτική στάση του δασκάλου. Αντίθετα, η σχολική φοβία επιμένει και μετά τον πρώτο καιρό, φανερώνοντας δυσανάλογα υπερβολικό φόβο για το σχολείο, από το οποίο το παιδί δεν κινδυνεύει πραγματικά.
Κατηγορίες
Ζήλια μεταξύ αδερφών
Η ζήλια είναι ένα συναίσθημα, δυσάρεστο τις περισσότερες φορές, το οποίο αισθανόμαστε όταν επιθυμούμε κάτι που δεν έχουμε ή που έχουμε χάσει. Έτσι, λοιπόν, ζήλια μπορεί να προκληθεί ανάμεσα στα αδέρφια όταν η προσοχή, το ενδιαφέρον , η στοργή και τα παιχνίδια των γονιών στρέφονται στο ένα παιδί ή όταν έτσι αισθάνεται το ίδιο. Δεν πρόκειται για κάτι κακό, το οποίο δεν πρέπει να νιώθουμε, αλλά για κάτι δυσάρεστο, το οποίο μπορούμε να διαχειριστούμε και να περιορίσουμε. Τις περισσότερε φορές, συναντάμε τη ζήλια ανάμεσα στα αδέρφια στα πρώτα χρόνια της ζωής τους και ιδιαίτερα με τον ερχομό του δεύτερου παιδιού. Το γεγονός ότι ένα μωρό διεκδικεί την προσοχή των γονιών, έχει ανάγκη τη στοργή και τη φροντίδα τους, χρειάζεται χρόνο και προστασία, είναι πρωτόγνωρα συναισθήματα για ένα παιδί που έρχεται αντιμέτωπο με αυτήν την κατάσταση.
Η στιγμή της επιλογής επαγγέλματος τοποθετείται συνήθως στην εφηβική ηλικία και πιο συγκεκριμένα στα χρόνια του Λυκείου. Ωστόσο, δεν είναι λίγοι εκείνοι που μετέπειτα αλλάζουν επαγγελματικό πεδίο είτε γιατί συνειδητοποιούν ότι το επάγγελμά τους δεν τους καλύπτει πια είτε γιατί αναζητούν νέες εμπειρίες και διεξόδους που θα τους παρέχουν περισσότερα οφέλη. Καλούμαστε, λοιπόν όλοι σε κάποια στιγμή της ζωής μας να επιλέξουμε το επάγγελμα που θα ακολουθήσουμε ακόμα και στις εποχές που διανύουμε όπου η επαγγελματική πορεία του ατόμου δεν είναι σταθερή και πιθανά να μεταβληθεί αρκετές φορές. Αυτή τη φορά θα εστιάσουμε στην παιδική και εφηβική ηλικία, στα κριτήρια που διαμορφώνουν την τελική επιλογή και στη σημασία του επαγγελματικού προσανατολισμού για την εξέλιξη του ατόμου.
Ένα παιδί που μεγαλώνει με όρια αναπτύσσει αίσθημα ασφάλειας και ανεξαρτησίας. Όσο περιοριστικός και να ακούγεται ο όρος μπορεί να δώσει στο παιδί την επιλογή να πειραματιστεί και να δοκιμάσει τις συνέπειες, αποκτώντας έτσι δική του άποψη και εξελίσσοντας το σε υπεύθυνο ενήλικα. Τα όρια δεν έχουν σκοπό να «πνίξουν» ή να πιέσουν το παιδί παρά να το βοηθήσουν να κατανοήσει τους κανόνες και να του παρέχουν την ασφάλεια που χρειάζεται για να πορευθεί. Δεν είναι απόλυτα και καλό είναι να προσαρμόζονται στις εκάστοτε συνθήκες. Είναι χρήσιμο τα όρια να είναι:
Κατηγορίες
Παιδί και επιβράβευση
Πολλές φορές πιστεύουμε ότι το να ζητάμε όλο και περισσότερα από ένα παιδί έχει σαν αποτέλεσμα να το κινητοποιήσουμε για να θέτει συνεχώς νέους στόχους και να τους πραγματοποιεί. Θεωρούμε ότι λέγοντας του «μπράβο» θα επαναπαυθεί και θα σταματήσει την προσπάθεια για την επίτευξη τους. Ίσως πιστέψει ότι έφτασε το μέγιστο των δυνατοτήτων του και δεν χρειάζεται να συνεχίσει. Ικανοποίησε τους σημαντικούς άλλους, κέρδισε την αποδοχή τους άρα μπορεί να χαλαρώσει. Είναι όμως έτσι; Πόσο δίκαιη και πραγματικά εποικοδομητική είναι αυτή η θέση για τα παιδιά; Καταφέρνουμε πράγματι να τα κινητοποιήσουμε και να τους δώσουμε τη δυνατότητα να είναι τα ίδια υπεύθυνα για τις επιλογές τους;