Ένα θέμα ευαίσθητο, οδυνηρό, τόσο δύσκολο να αγγίξεις και να « μιλήσεις» στην καρδιά κάποιου που πονά. Όταν πεθαίνει ένα αγαπημένο πρόσωπο πιστεύουμε ότι δεν ζούμε στην πραγματικότητα, ότι δεν έχει συμβεί αυτό σε εμάς. Νιώθουμε ένα κενό. Βιώνουμε έντονο άγχος, πανικό. Ένα σφίξιμο στο στήθος, ένα βάρος, καθιστούν οποιαδήποτε δραστηριότητά κοπιαστική. Ακόμα και το να σταθούμε όρθιοι, να περπατήσουμε φαντάζει μεγάλος κόπος. Τί μας συμβαίνει; Γιατί αντιδρά έτσι το σώμα μας; Ποια ανάγκη εκφράζει η ψυχή μας;