Η εργασία καταλαμβάνει μεγάλο μέρος της καθημερινής μας ζωής και αποτελεί πολύ σημαντικό παράγοντα για τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που όταν γνωρίζουμε κάποιον για πρώτη φορά, μια από τις πρώτες ερωτήσεις που του θέτουμε είναι «με τι ασχολείσαι;». Πρόκειται για μια πληροφορία που θα συμβάλλει στο να σχηματίσουμε την πρώτη εντύπωση για το άτομο. Όσο «δανείζουμε» χαρακτηριστικά από τον εαυτό μας στην εργασία μας και στο τρόπο που δουλεύουμε, άλλο τόσο «δανειζόμαστε» στοιχεία από την εργασία και εξελίσσουμε τη προσωπικότητά μας. Οι εμπειρίες, οι συνεργασίες, οι συνθήκες αλλά και το αντικείμενο της εργασίας μας επηρεάζουν τον χαρακτήρα μας, διαμορφώνουν την καθημερινότητά και τις επιλογές μας, κατανέμουν το χρόνο μας και συντελούν στο αίσθημα ικανοποίησης.
Ετικέτα: επάγγελμα
Ο όρος «συναισθηματική νοημοσύνη» (emotional intelligence) διατυπώθηκε επίσημα για πρώτη φορά το 1990 από τους ψυχολόγους Mayer και Salovey. Συναισθηματική νοημοσύνη σημαίνει να αναγνωρίζει κανείς τα συναισθήματά του, να έχει την ικανότητα να τα ελέγχει αλλά και να διαθέτει εκείνες τις κοινωνικές δεξιότητες που του προσφέρουν τη δυνατότητα να αναγνωρίζει και τα συναισθήματα των άλλων. Σύμφωνα με νεότερες μελέτες μπορούμε να διακρίνουμε τέσσερις κατηγορίες δεξιοτήτων που καθορίζουν την ύπαρξη και το βαθμό συναισθηματικής νοημοσύνης, οι οποίες είναι οι εξής:
Οι ανθρώπινες σχέσεις στο εργασιακό περιβάλλον καθορίζουν την ομαλή λειτουργία της επαγγελματικής δραστηριότητας, την παραγωγικότητα, αλλά και την ποιότητα ζωής των εργαζομένων. Πόσες φορές δεν «κουβαλάμε» την ένταση και τα προβλήματα της δουλειάς στο σπίτι μεταφέροντάς τα και στις υπόλοιπες καθημερινές δραστηριότητες; Πόσο συχνά παραπονιόμαστε για τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που μας απομένει ώστε να μπορέσουμε να ασχοληθούμε με κάτι που μας ικανοποιεί; Η ρουτίνα και η καθημερινή τριβή μετατρέπουν, πολλές φορές, την εργασία σε «καταναγκαστικό έργο» και πολλούς από τους συναδέλφους σε άτομα που δεν θα θέλαμε να συναναστραφούμε και εκτός εργασιακού χώρου.
Η στιγμή της επιλογής επαγγέλματος τοποθετείται συνήθως στην εφηβική ηλικία και πιο συγκεκριμένα στα χρόνια του Λυκείου. Ωστόσο, δεν είναι λίγοι εκείνοι που μετέπειτα αλλάζουν επαγγελματικό πεδίο είτε γιατί συνειδητοποιούν ότι το επάγγελμά τους δεν τους καλύπτει πια είτε γιατί αναζητούν νέες εμπειρίες και διεξόδους που θα τους παρέχουν περισσότερα οφέλη. Καλούμαστε, λοιπόν όλοι σε κάποια στιγμή της ζωής μας να επιλέξουμε το επάγγελμα που θα ακολουθήσουμε ακόμα και στις εποχές που διανύουμε όπου η επαγγελματική πορεία του ατόμου δεν είναι σταθερή και πιθανά να μεταβληθεί αρκετές φορές. Αυτή τη φορά θα εστιάσουμε στην παιδική και εφηβική ηλικία, στα κριτήρια που διαμορφώνουν την τελική επιλογή και στη σημασία του επαγγελματικού προσανατολισμού για την εξέλιξη του ατόμου.
Η σύγχρονη ελληνική κοινωνία μεγάλωσε τα παιδιά της με την πεποίθηση της μόνιμης και ανοδικής επαγγελματικής πορείας. Επενδύθηκε κόπος, χρόνος και χρήμα σε σπουδές, προκειμένου να εξασφαλιστούν τα κατάλληλα προσόντα για μια μελλοντική επαγγελματική εξέλιξη. Μια επαγγελματική σταδιοδρομία που μπορεί να ξεκινήσει με χαμηλότερες οικονομικές απολαβές και κατέχοντας κατώτερη θέση στην επαγγελματική ιεραρχία όμως θα εξελιχθεί. Η ανοδική πορεία ήταν δεδομένη και η επαγγελματική εξέλιξη ήταν απλώς θέμα χρόνου να επιτευχθεί. Η οικονομική κρίση ή η κρίση αξιών για πολλούς, ήρθε να ανατρέψει αυτά που θεωρούσαμε δεδομένα και κεκτημένα.