Οι άλλοι…και κυρίως οι σημαντικοί άλλοι λειτουργούν ως καθρέφτης του εαυτού μας. Μέσα από τις σχέσεις που κάθε άτομο δημιουργεί, φανερώνονται στοιχεία της δικής του προσωπικότητας, του συστήματος αξιών του, των προσδοκιών του, της αυτοεικόνας του. Η ανάγκη για αποδοχή και επιβεβαίωση αποτελεί για πολλούς σημαντικό ζήτημα, καθώς η αίσθηση του “ανήκειν” βρίσκεται μέσα στην ανθρώπινη φύση μας.
Ετικέτα: αποδοχή
Η Σκλήρυνση Κατά Πλάκας (ΣΚΠ) είναι ένα αυτοάνοσο νόσημα του κεντρικού νευρικού συστήματος (εγκέφαλος και νωτιαίος μυελός) κατά την εξέλιξη του οποίου το ανοσοποιητικό σύστημα επιτίθεται στο περιβλήμα των νεύρων (μυελίνη) προκαλώντας απομυελίνωση (καταστροφή του). Ως αποτέλεσμα της παραπάνω βλάβης δεν μεταφέρονται σωστά τα μηνύματα για την ολοκλήρωση ορισμένων λειτουργιών όπως είναι για παράδειγμα η βάδιση, η ισορροπία, ο συντονισμός των κινήσεων κτλ. Η εμφάνιση της ασθένειας τοποθετείται μεταξύ των ηλικιών 20 και 40, ενώ έχει παρατηρηθεί οτι προσβάλλει σε μεγαλύτερο ποσοστό τις γυναίκες σε σχέση με τους άντρες.
Οι ενοχές μπορούν να μας προστατέψουν από πιθανά λάθη και καταστάσεις που θα αποδειχθούν δυσάρεστες. Ο ρόλος τους έγκειται στο να μας αποτρέψουν από πράξεις ή συμπεριφορές που μπορούν να πληγώσουν άλλα άτομα ή ακόμα και να μας βοηθήσουν μα μην επαναλάβουμε λάθη του παρελθόντος των οποίων το αποτέλεσμα ήταν να αισθανόμαστε ενοχικά. Κατά κάποιο τρόπο λειτουργούν σαν ένα σύστημα εσωτερικών κανόνων που θέτουν όρια στις «άσχημες» πτυχές του εαυτού μας. Αποδεικνύονται απαραίτητες όσο και αν ακούγεται παράδοξο. Αφορούν τις πράξεις, τις σκέψεις, τις επιθυμίες αλλά και τα συναισθήματά μας. Δεν είναι, όμως, λίγες οι φορές που αποδεικνυόμαστε σκληροί και άδικοι με τον εαυτό μας αναλαμβάνοντας την ευθύνη ακόμα και όταν δεν φταίμε. Άλλοτε επιτρέπουμε σε άλλα άτομα να ασκούν τέτοια επιρροή πάνω μας προκειμένου να αισθανθούν οι ίδιοι καλύτερα, αφού έτσι αποποιούνται το δικό τους μερίδιο ευθύνης.
Ένα θέμα ευαίσθητο, οδυνηρό, τόσο δύσκολο να αγγίξεις και να « μιλήσεις» στην καρδιά κάποιου που πονά. Όταν πεθαίνει ένα αγαπημένο πρόσωπο πιστεύουμε ότι δεν ζούμε στην πραγματικότητα, ότι δεν έχει συμβεί αυτό σε εμάς. Νιώθουμε ένα κενό. Βιώνουμε έντονο άγχος, πανικό. Ένα σφίξιμο στο στήθος, ένα βάρος, καθιστούν οποιαδήποτε δραστηριότητά κοπιαστική. Ακόμα και το να σταθούμε όρθιοι, να περπατήσουμε φαντάζει μεγάλος κόπος. Τί μας συμβαίνει; Γιατί αντιδρά έτσι το σώμα μας; Ποια ανάγκη εκφράζει η ψυχή μας;